+++AmrOeG+++

budzę się.. z poczuciem winy..
za to że jestem inny.. niż większość ludzi..
ta świadomość mocno mnie smuci...
niezrozumiany, samotny...
wyklęty przez siebie...
wciąż te same pytania...nadal bez odpowiedzi..
modlitwa nie pomaga... idee wygasają..
któż mi pomoże?.. gdzie szukać ukojenia?..
czyżby tylko w eterze?..
skąd wszystko i nic się bierze..
*
*w sobie dopisuję własny scenariusz..
*
chyba już wiem.. że jednak żyję dla..

ja Cię nie znam, ale.................................... jeśli to TY napisałeś ten wiersz, to.................... skąd wiedziałeś, że piszesz o mnie???????????????????????????????????

mimo tego ze innym sie jest i niby lepszym swiadomosc ze najblizsi Cie nie rozumieja (99% poza nielicznymi wyjatkami) jest dobijajaca..samotnosc na zawsze
malo tego...zmuszanie do stawania sie "normalnym" w sensie "normalnego" spoleczenstwa doprowadza do depresji..
..a moze oni sa nienormalni? a tylko mala garstka tak naprawde zyje i jest swiadoma swojego istnienia? ..jedyne pocieszenie Smile

Dzisiaj nie byłem świadom tego co piszę.
Pykałem po klawiszach i ani jednego intelektualnego "neuronu" nie użyłem.

Kicia, Hemorr.., Richie:

Bo wszystko staje się gówno warte jak nie ma się nikogo bliskiego kto nas rozumie, szanuje nasze pasje ani współ..cieszy się z sukcesów, współ..smuci porażkami.
Pieprzony materialny świat.. Wytłumaczcie mi.
Co ma większą wartość?
-Czy to że zarobisz dużo kasy i bardziej lub mniej będziesz mógł nią dysponować na swój sposób..
-Poszerzasz własne zainteresowania, pogłębiasz własną wiedzę, starasz się zrozumieć problemy ówczesnego życia, szukasz dobra w innych ludziach?
Bo według mnie ta druga opcja..

Świat jest pełen egoistów i zobojętniałych ludzi.. przykre jest to że nieraz można znaleźć nich wśród bliskich..

Ay..

...ciekawe

Niewielu jest śmiałków aby się wzorować na "innych" ludziach, zatem jesteśmy wyjątkowi.

będąc samotnym... zawstydzonym...
bez pasji... celu życia...
przestaję liczyć na lepsze...
bo bez "duszy"...
niczym więzień jestem....
w beznadziejnym materialnym opakowaniu...

Rany Deprecjusza

z następną sekundą.. zawód na samym sobie...
z następną minutą.. samokrytyka..
z następną godziną.. smutek i żal..
z każdym dniem.. utrata marzeń..

gdy nikt nie podaje ręki.. tracisz nadzieję..
aż w końcu powszechna doczesność..
okrada z wiary..
jako pusty i samotny.. znikasz niezauważony..

Spoglądasz w okno..
w światło i sód..
Martwe jęki świata.. jakby kołysanka..
Uspokaja.. dorosłe dzieci..
Ale tylko na chwilę...
Stwarza pozory..
wzbudza złudne marzenia..
by ostatecznie..
okraść... ogłuszone zwierzę..
Po czym zasypiasz... w świadomości..
Absolut nie istnieje...

===========================
Boże...czemu tak nagle niepokoj odczułem...
Dlaczego świadomość bólu czlowieka..
upadła na mnie z takim impetem...
Dlaczego świadomość niewiedzy swojej..
niszczy od środka moje marzenie..

Zabierz ode mnie jarzmo empatii...
zabierz ode mnie moje cierpienie..

Lecz jeśli sądzony.. taki scenariusz..
Weż mnie za rękę...
gdyż iść nie podołam samemu przez mękę...

...

I.
Delikatny dotyk...Duszy
poczuć chcę..
Mistyczą jedność...
odzyskać...
By cielesny dom... przestał być więzieniem..
By fundamentem... nowe stały się..
Geny Milczenia...
To największe pragnienie...
Dać radość innym...
Odbudować siebie...

II.
Bunt i Marzenie...
na wierzy Babel...
Wzbudziły różnice... wzbudziły samotność..

Chcąc odpokutować..
Głoszą manifest...
słowa pokoju... słowa miłości..

Lecz Zatwardziałość... i Chory Egoizm
Utrudniają.. żyć tak jak dawniej..

Wszak Bunt i Marzenie...
Krzyczą nieustannie... i mają nadzieję...
że w każdym z nas... niechybny Babel...
upadnie w końcu...